අපේ රටේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය පිළිබඳවත් දරුවන්ගේ අනාගතය පිළිබඳවත් අන් කවරදාටත් වඩා කතාබහට ලක්‌වන යුගයකි මේ.අපේ රටට නව අධ්‍යාපන ක්‍රමයක්‌ කඩිනමින් අවශ්‍ය වී ඇති බැවින් ඊට අදාළ ප්‍රතිසංස්‌කරණ වහා සිදුකිරීමට කටයුතු කරන ලෙස අග්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා පසුගියදා අදාළ බලධාරීන්ට උපදෙස්‌ දී තිබේ.
නවීන ලෝකය සමඟ ඉදිරියට ගමන් කිරීමට නම් අපේ රටේ විද්‍යා අධ්‍යාපනයට ප්‍රමුඛස්‌ථානයක්‌ ලබා දිය යුතු බව මේ පිළිබඳව අප කළ විමසීමකදී ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයේ මහාචාර්ය හිරාන් අමරසේකර පවසයි. වර්තමාන ලෝකයේ වයස්‌ගතම ළමයා ශ්‍රී ලංකාවේ සිටීමට මෙරට අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන් වගකිවයුතු බව පවසන මහාචාර්ය හිරාන් අමරසේකර මෙරට විද්‍යාඥයන්, පර්යේෂකයන්, නව නිර්මාණ බිහිකරන්නන් දුර්මුඛ කෙරෙන දේශපාලන හා සමාජ වටපිටාවක්‌ මැද අධ්‍යාපනය බිඳ වැටීම නොවැළැක්‌විය හැකි බව ද පවසයි.
මහාචාර්ය හිරාන් අමරසේකර වන හා පාරිසරික විද්‍යා ක්ෂේත්රයේ ප්‍රකට විද්‍යාඥයෙකි, පර්යේෂකයෙකි. අන්තර්ජාතික ජීව විද්‍යා ඔල්ම්පියාඩ් තරගාවලියේ ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික සංවිධායකවරයා ද ඔහුය.
අපේ රටේ සිසු පරපුරේ අනාගතය පිළිබඳ අද දැඩි කතාබහක්‌ ඇතිවී තිබෙනවා. අපේ රටේ ළමයා විවිධ අතවරයන්ට ලක්‌වෙමින් අවිනිශ්චිත අනාගතයක්‌ කරා පියමනින්නෙකු හැටියටයි බොහෝ දෙනා දකින්නෙ?
අද ළමයින්ගේ ලෝකය අපේ ළමා ලෝකයට වඩා මුළුමනින්ම වෙනස්‌. නවීන තාක්‌ෂණය නිසා ඒ වෙනසත් ශීඝ්‍රයෙන් වෙනස්‌වෙන එකක්‌. අද ඔවුන්ට නිර්මාණය වෙලා තියෙන්නෙ ආත්මාර්ථකාමී ලෝකයක්‌. ඉස්‌සර ළමයෙකුට විශ්වවිද්‍යාලෙට යන්න බැරිවුණහම තාත්තයි ළමයට බණින්නෙ. අද විශ්වවිද්‍යාලෙට යන්න බැරිවුණ ළමයා ඒ වරද දෙමව්පියන් වෙත පවරල පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලයකට යන්න නැත්නම් රට යන්න මුදල් ඉල්ලල කරදර කරනව.
උසස්‌ පෙළ පමණක්‌ නෙමෙයි උපාධියත් අද සාමාන්‍ය දෙයක්‌ බවට පත්වෙලා. අද අධ්‍යාපනය වෙළෙඳාමක්‌ බවට පත්වෙලා. අවිආයුධවලට පස්‌සෙ ලෝකයේ විශාලම වෙළෙඳාම අධ්‍යාපනය. ඔස්‌ටේ්‍රලියාව වැනි රටවල් වැඩිම ආදායමක්‌ උපයන්නෙ අධ්‍යාපනයෙන්. අපේ රටෙත් අද උසස්‌ පෙළ හා ඉන් පසු අධ්‍යාපනය අද විශාල ආදායම් මාර්ගයක්‌. මේ ස්‌වභාවය හරිහැටි අවබෝධ කර ගත නොහැකි ළමයින් විශාල පිරිසක්‌ අද අතරමං වී ඉන්නවා. විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනයෙන් පස්‌සෙත් මොනවද කරන්නෙ කියන එක පිළිබඳවත් අද පැහැදිලි වැඩපිළිවෙළක්‌ නෑ.
අපේ රටේ අධ්‍යාපනයේ නව ප්‍රතිසංස්‌කරණ වහා සිදුකළ යුතු යෑයි පසුගියදා අග්‍රාමාත්‍යතුමාත් ප්‍රකාශ කළා. නවීන ලෝකයත් සමග ඉදිරියට යාහැකි අධ්‍යාපන ක්‍රමයක්‌ අපට ඇතිකරගන්න බැරිවුණේ ඇයි?
අපේ රට අධ්‍යාපනය රජයේ මුදල් වියදම් කරන රටක්‌. අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්‌කරණ පිළිබඳව රජය පමණක්‌ නෙමෙයි මුළු රටම උනන්දුයි. 1950-60 දශකවල අපේ රටේ අධ්‍යාපනය අනෙක්‌ සියලු දේට වඩා ඉහළ මට්‌ටමකට තිබුණා. නමුත් ඊට පසු කාලයේ අධ්‍යාපනයේ සිදුකළ යම් යම් ප්‍රතිසංස්‌කරණ තුළින් අධ්‍යාපනයට හිමිව තිබූ ඒ තැන නැතිවුණා.
මේ බිඳවැටීම කොතරම් ප්‍රබල විදිහට අද වනවිට බලපා තිබෙනවාද කිවහොත් රටවල් විශාල ගණනක්‌ සහභාගි වන අන්තර්ජාතික වශයෙන් පිළිගැනෙන ප්‍රධානතම තරගාවලියක්‌ වන ඔලිම්පියාඩ් තරගාවලියට සහභාගිවන සියගණනක්‌ ශිෂ්‍යශිෂ්‍යාවන් අතරින් වයස්‌ගතම ළමයින් ඉන්නෙ අපේ රටේ. පසුගිය වසරේ ජීවවිද්‍යා ඔලිම්පියාඩ් තරගාවලියට රටවල් 61 කින් ශිෂ්‍යශිෂ්‍යාවන් 450 ක්‌ සහභාගි වුණා. ඒ සියලු දෙනාම විශ්වවිද්‍යාල වෛද්‍ය පීඨවලට සම්බන්ධ ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවො. ඒ සියලුම ළමයින් අතරින් වැඩිම වයසගත ළමයින් හිටියෙ ලංකාවෙ. අනෙක්‌ හැම රටකම ළමයි අවුරුදු 15 -18 අතර වයස්‌ කාණ්‌ඩවල. නමුත් අපේ ළමයි අවුරුදු 20-21 අතරෙයි ඉන්නෙ. නමුත් මේ හැම රටකම පාසල්වලට ළමයි ඇතුළත් වෙන වයස එක සමානයි. බොහෝ විට සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයට පෙනී සිටින වයසත් එක සමානයි. නමුත් උසස්‌ පෙළ සමත් වී විශ්වවිද්‍යාලවලට ඇතුළත් වෙන විට බොහෝවිට වසරක්‌ හමාරක්‌ අපේ ළමයින්ට නිකරුණේ කල්ගත කරන්න වෙලා තියෙනව. නමුත් අපේ රටේම අන්තර්ජාතික පාසල්වල ළමයින් අවුරුදු 17-18 දී විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනයට ඇතුල්වෙනව. නිදහස්‌ අධ්‍යාපනය තිබෙන රටක මෙවැන්නක්‌ සිදුවීම ජාතික ඛේදවාචකයක්‌. විශ්වවිද්‍යාලවල ඉතාමත් හොඳ පාඨමාලාවලට තේරුණු ළමයින් නිකරුණේ වයසට යැම රටට විශාල පාඩුවක්‌. අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයින් විසින් විසඳිය යුතුව තිබූ වයස්‌ගතවීමේ ශිෂ්‍ය ජනගහනය අඩුකරගැනීමේ ප්‍රශ්නය අද රටට විශාල අර්බුදයක්‌ නිර්මාණය කර තිබෙනවා.
අධ්‍යාපනය සඳහා ප්‍රතිපාදන වැඩිකළ යුතු බවට පසුගිය රජය සමයේ සිටම විශාල ඉල්ලීමක්‌ තිබෙනවා. අපේ රටේ අධ්‍යාපනයේ වර්තමාන පසුබෑමට හේතුව ඒ සඳහා ප්‍රමාණවත් පහසුකම් නොමැතිවීමද?
ජාතික ආදායමෙන් ලංකාවේ අධ්‍යාපනයට වැයකරන මුදල මදි. දැන් මේ වැයකරන මුදලත් කොහාටද වැයකරන්නෙ? සියලුම පාඨමාලා තීරණය කරන්නෙ රජය. මුදල් දීමම නෙමෙයි, ඒ මුදල් පලදායී ලෙස වැය කිරීමයි වැදගත්. විද්‍යා අධ්‍යාපනය අද අපේ රටේ ප්‍රධාන ප්‍රශ්නයක්‌ වෙලා. ඒ ප්‍රශ්නය ඇතිවෙලා තියෙන්නෙ පර්යේෂණ හා නව උත්පාදන සඳහා හිටපු රජයත් මේ රජයත් මහබැංකුවත් ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයොත් මුදල් වියදම් කිරීමට දක්‌වන අලසකම නිසයි. අපේ රටේ නිෂ්පාදනවලට පිටරටවල් වැඩි කැමැත්තක්‌ නෑ. නමුත් පිටරට නිෂ්පාදනවලට අපේ රටේ අය හරි කැමතියි. අපි අපනයන කරන්නෙ තේ, රබර්, පොල් වැනි වෙළෙඳ භාණ්‌ඩ. අපි පිටරටින් ගෙන්වන්නෙ කාර්, අයි පෝන්ස්‌ වැනි වටිනාම දේවල්. අපි අයි පෝන් හදන්නෙ නෑ. අයි පෝන්, කාර් ගන්න අපි පොල් විකුණනව. එක කාරෙකක්‌ ගන්න කොච්චර පොල් විකුණන්න ඕනද?
රජයත් විශ්වවිද්‍යාල ළමයින්ට රැකියා දෙනව කියල දෙන්නෙ සංවර්ධන සහකාර තනතුරු. මේ රටේ සංවර්ධනයට ඔවුන් දායක කරල තියෙනවද? නව නිපැයුම්වලට පර්යේෂණවලට රජය වියදම් කරනවද?
පසුගිය දිනවල සේයා දැරියගේ ඝාතකයො හොයාගන්න ඩීඑන්ඒ පරීක්‌ෂණ ප්‍රතිඵල නැතිව පොලිසිය පත්වූ තත්ත්වය. ඊට කලින් රතුපස්‌වල ජලය පිළිබඳ මතු වූ ප්‍රශ්නය. ඊළඟට රජරට වකුගඩු ප්‍රශ්නය. රජරට වකුගඩු රෝගයට සමහරු දෙන විසඳුම්වල විද්‍යාත්මක පදනමක්‌ නෑ. මෙවැනි ප්‍රශ්න රාශියක්‌ විසඳන්නට විද්‍යාඥයින්ට අවස්‌ථාව ලැබිල තියෙනවද?
අපේ රටේ ප්‍රධාන අපනයන බෝගය තේ. තේ පිළිබඳ පර්යේෂණ කරන ලෝකයේ විශ්වවිද්‍යාල 20 අතරෙ අපේ රටේ විශ්වවිද්‍යාලයක්‌ නෑ. සුද්දො මේ රටින් යනකොට ඔවුන් පිහිටවපු තේ පර්යේෂණාගාර තිබුණ. පොල් පර්යේෂණාගාර තිබුණ. අපේ රටේ දැව පර්යේෂණාගාරයක්‌ පිහිටුවන්න සුද්දට අමතක වුණා. ඒ නිසා එහෙම එකක්‌ තවමත් අපේ රටේ නෑ. මා සිදුකළ දැව පිළිබඳ පර්යේෂණවලදී තහවුරු වූ එක්‌ දෙයක්‌ නම් රජය විසින් සමහර රසායන ද්‍රව්‍ය කිසිදු ඇහිල්ලක්‌ බැලිල්ලක්‌ නැතිව එකවරටම තහනම් කරනවා. රජය ඇතැම් තීරණ ගන්නෙ විද්‍යාඥයින්ගේ අදහස්‌වලට ඇහුම්කන් දෙන්නෙ නැතිව. විද්‍යාවේදී කරුණු රඳා පවතින්නෙ පුද්ගලයින් මත නෙමෙයි, පර්යේෂණ මතයි. එසේම විද්‍යාව හා තාක්‌ෂණය සම්බන්ධයෙන් රජය දක්‌වන අඩු සැලකිල්ල අධ්‍යාපන ක්ෂේත්රයේ අද විශාල අර්බුදයක්‌ නිර්මාණය කර තිබෙනවා.
ලෝකයේ බොහෝ රටවල් දැනුම මත තම ආර්ථිකය ගොඩනගද්දී අපේ රට ඔවුන්ගේ විශාල ණයකරුවන් බවට පත්වීමට අධ්‍යාපනයේ මේ පරිහානිය ප්‍රධාන හේතුවක්‌?
එය තමයි මා දකින විශාල ඛේදවාචකය. ලෝකය අද ගමන් කරන්නෙ දැනුම මත පදනම් වූ ආර්ථිකයක. අතීතයේ මෙන් යකඩ තලන ආර්ථිකයක්‌ නෙමෙයි. අද අපේ රටටත් ඕන යකඩ තලන මිනිස්‌සු නෙමෙයි. දැනුමෙන් සන්නද්ධ පිරිසක්‌.
මේ සියවස ලෝකය හඳුන්වන්නෙ ජීවවිද්‍යා සියවස විදිහටයි. එයට හේතුව ජෛව තාක්‌ෂණය මත පදනම් වී ලෝකයේ බොහෝ දේ පාලනය කරන තත්ත්වයක්‌ දැන් නිර්මාණය වෙමින් පැවතීමයි. ලෝකය තුළ ජෛව තාක්‌ෂණයේ පළමු රැල්ල නැගෙද්දී ඊට මුහුණ දෙන්න අපේ රටට බැරිවුණා. නැනෝ තාක්‌ෂණය විදිහට ආව එහි දෙවැනි රැල්ලට මුහුණ දෙන්න පසුගිය රජය නැනෝ තාක්‌ෂණික ආයතනයක්‌ පිහිටුවල යම් යම් ක්‍රියාමාර්ග අරගත්ත. නමුත් ජෛව තාක්‌ෂණයට මුහුණ දෙන්න අපට තවම නිසි වැඩපිළිවෙළක්‌ නෑ. සේයා දැරියගේ ඩීඑන්ඒ පරීක්‌ෂණය පවා කළේ පුද්ගලික ආයතනයක. එය කළ හැකි රජයේ ආයතන තියෙනවා. මම හිතන්නෙ රජයවත් ඒක දන්නෙ නෑ. පුද්ගලයින් හඳුනාගැනීම සඳහා ඩීඑන්ඒ පරීක්‌ෂණ මුලින්ම ආරම්භ කළේ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ. නමුත් අද ඒවා අඩාල වෙලා.
ජාන තාක්‌ෂණයේ විවිධ පැති ගණනාවක්‌ තිබෙනවා. ජාන වෙනස්‌ කර ජීවීන් නිර්මාණය, ආහාර ද්‍රව්‍ය නිර්මාණය වැනි බොහෝ පැති මෙහි තිබෙනවා. නමුත් විදේශ ආධාර මුදල් නැතිව ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලවල මෙවැනි පරීක්‌ෂණ කරන්න බෑ. විශ්වවිද්‍යාලවලින් බිහිවෙන දක්‌ෂ පර්යේෂකයො අපේ රට ඇතුළෙ මෙවැනි පරීක්‌ෂණවලට සම්බන්ධ කරගන්න බැහැ. එකක්‌ මුදල් නෑ. අනෙක මේ පිළිබඳ තිබෙන රජයේ ක්‍රමවේදය පර්යේෂකයන් මන්දොත්සාහී කරන එකක්‌. ඇතැම් අවස්‌ථාවල තම වැටුපවත් තරුණ පර්යේෂකයකුට නොලැබෙන රටක විද්‍යාත්මක පර්යේෂණ දියුණුවේ යෑයි හිතන්න බෑ. කෘෂිකර්මය පිsළිබඳ පර්යේෂණ කළ ඇතැම් විශ්වවිද්‍යාල කළමනාකරණ පාඨමාලා වැඩි සැලකිල්ලක්‌ දැක්‌වීම වැනි හේතු නිසාත් අද විශ්වවිද්‍යාල තුළ විද්‍යාත්මක පර්යේෂණ සිදුවීම අඩාල වී තිබෙනවා.
අද අපේ රටේ විද්‍යා ක්‌ෂේත්‍රයට රැකියා නෑ. විශ්වවිද්‍යාලවලට එල්ල වෙන චෝදනාවක්‌නේ රටට ගැලපෙන පාඨමාලා ඉදිරිපත් කරන්නෙ නෑ කියල. නමුත් අද රටේ තියෙන්නෙ බඩු ගෙනත් විකුණන ආර්ථිකයක්‌. ඒකට විද්‍යාඥයො ඕන නෑ. ඒකට ඕන සේල්ස්‌ රෙප්ලා. ඒ හින්ද අද විද්‍යා ගණිත විෂයයන් හදාරපු ශිෂ්‍යයොත් සිමා වැනි කළමනාකරණ පාඨමාලා හදාරනව. සිමා කියන්නෙ පිටරට කළමනාකරණ පාඨමාලාවක්‌. ලංකාවේ ඕනතරම් කළමනාකරණ පාඨමාලා තියෙද්දි සිමා කරපු අය තමයි මේවට ගන්නෙ. අද ලෝකයේ සිමා පාඨමාලාවට වැඩියෙන්ම සම්බන්ධ ශිෂ්‍යයන් ඉන්න රට ලංකාව. විද්‍යාව තාක්‌ෂණය පැත්තකට දාල අද ශිෂ්‍යයො සුදුසුකම් සොයා යන පිරිසක්‌ බවට පත්වෙලා.
ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයේ මහාචාර්ය හිරාන් අමරසේකර
සාකච්ඡා කළේ පාලිත සේනානායක, ඡායාරෑපය - ගාමිණී මුණසිංහ
http://www.divaina.com/2015/11/08/feature04.html
1 comments:
http://nihandasiththaraawi.blogspot.com/2015/11/blog-post.html
අධ්‍යාපනය ඔබ දුටු නුදුටු ඇසින් ..... සිසුවියක්ගෙ සිතුවිලි වල එක පැතිකඩ්ක් ලෙස
Post a Comment